Nike Air Max 95

Air Max 95

Aan het begin van de jaren 90 waren de basketbalsneakers van Nike dankzij de groeiende bekendheid van Michael Jordan ongelooflijk populair geworden. Nu het zo goed ging met de basketbaltak besloot Nike zich weer te richten op de hardloopschoenen. Om het hardloopdesign een nieuwe impuls te geven, haalden ze schoenenontwerper Sergio Lozano in huis, die al vier jaar aan verschillende sport- en ACG-projecten had gewerkt. Nike wilde een volledig originele schoen ontwerpen. Deze grootse ambitie leidde uiteindelijk tot de creatie van de Nike Air Max 95.

De 95 nam de bekende Air Max-lijn mee in een gewaagde creatieve richting, geïnspireerd op het onwaarschijnlijk regenachtige weer in Oregon. Terwijl Lozano bij het wereldwijde hoofdkantoor van Nike in Beaverton (Oregon) naar het meer keek, zag hij aan de overkant bomen op de oever staan. In de stromende regen bedacht hij hoe de aarde weggespoeld zou kunnen worden. Hij kreeg een idee: wat als de ideale schoen in de aarde was begraven en langzaam tevoorschijn kwam naarmate de regen meer en meer modder eromheen wegspoelde?

Lozano maakt een snelle schets van zijn idee. Hierop was een gelaagde schoen te zien, die uiteindelijk de stijl van de Air Max 95 zou gaan vormen, met de vloeiende gegroefde formaties ontstaan door duizenden jaren erosie in het gesteente van de Grand Canyon. Dit concept vormde uiteindelijk de basis van de eerste Nike Air Max 95, die werd uitgebracht in een Neon-kleurenschema. De schoen had een reeks grijze lagen, net als op de eerste schets. Deze grijstinten vormden een kleurverloop: donkerder aan de onderkant en lichter aan de bovenkant. Achter het kleurverloop gingen sporen van modder en slijtage schuil en onder de schoen zat een ongebruikelijke zwarte middenzool. Deze donkere tinten vormden een contrast met het Nike-signatuur in de kleur Volt. Deze levendige, geelgroene kleur was een verwijzing naar de race-kit, die daarna als een terugkerend kleurenschema werd gebruikt op veel andere designs van Nike.

Lozano ontwierp de Air Max 95 in eerste instantie als een hardloopschoen. Hij wilde ook de menselijke anatomie meenemen in het design. De panelen op het bovenwerk moesten spierweefsel voorstellen, de nylon veteroogjes aan de verticale banden vormden de ribbenkast, en de middenzool en de hiel waren de ruggengraat.

De Nike Air Max 95 ondersteunde hardlopers verder met mesh voor ventilatie bij de veters en met de allereerste zichtbare Air-unit onder de voorvoet, die het voetbed van extra demping voorzag. Daar kwamen nog de reflecterende 3M Scotchlite-elementen op het bovenwerk bij, voor extra flair en zichtbaarheid. Lozano had zoveel vertrouwen in de individualiteit van de Nike Air Max-technologie en de kracht van de AM95-stijl-stijl dat hij de iconische swoosh in de prototype-fase had weggelaten op de schoen. Deze werd pas teruggeplaatst na feedback van Nike en het werd een kleine swoosh wat meer aan de achterkant, zodat het bovenwerk mooi strak en stijlvol zou blijven.

De gewaagde stijl van de 95 werd een groot cultureel succes. Bij de introductie ervan in 1995 was de schoen rebels en ging deze in tegen de status-quo, waardoor het een favoriet model binnen de jeugdcultuur werd. De schoen werd ook enorm populair in Europa, Australië en Japan, en werd omarmd door bekende artiesten in de Verenigde Staten. De Air Max 95 combineerde avant-gardistisch design met uitstekende prestaties, waardoor Nike in de jaren 90 een echte pionier in de schoenenwereld werd. Dit beloofde een prachtige toekomst boordevol innovaties.