Nike Air Max 1

Air Max 1

Eind jaren 70 vond er een technologische verschuiving plaats in de sneakerwereld. Frank Rudy, die daarvoor als ingenieur bij de NASA had gewerkt, liep het hoofdkantoor van Nike in Oregon binnen met een prototype schoen die hij zelf had gemaakt. Hij bevatte een nieuw soort tussenzool die de dempende kracht van met gas gevulde zakken gebruikte om het gevoel te geven dat je op lucht loopt. Tien jaar later was deze baanbrekende technologie alleen verborgen geweest in Nike's schoenen, maar de tijd was gekomen om voor het eerst zichtbaar te worden voor de wereld in de Nike Air Max 1.

Tegen het midden van de jaren '80 was de Air technologie gebruikt in een aantal Nike ontwerpen. Het merk vond echter dat Air toe was aan een update. Om echt iets nieuws en spannends te creëren, nam Nike de gewaagde beslissing om hun architect - Tinker Hatfield - in te schakelen om aan het project te werken. Hoewel nieuw in de wereld van het schoenontwerp, gaf Tinker's architectonische achtergrond hem een uniek perspectief dat de Air Max 1 zou gaan definiëren.

Op zoek naar inspiratie reisde hij naar Parijs, waar hij een gebouw tegenkwam dat zijn interieur hardware aan de buitenkant liet zien: het Centre Georges Pompidou. Aanvankelijk was Hatfield gefascineerd door het ongewone ontwerp, en later leidde zijn nieuwsgierigheid ertoe dat hij schetsen begon te maken van schoenen met dit onconventionele gebouw in gedachten. Dit werden de eerste prototypes voor de Nike Air Max. Net als het beroemde Parijse gebouw dat Hatfield op zijn reizen was tegengekomen, werd bij deze vroege modellen de interne technologie onthuld. Nike Air, dat zo lang in de schoen verborgen was geweest, werd nu zichtbaar door een plastic venster dat in de tussenzool was verwerkt. Zoiets was in de sneakerwereld nog nooit vertoond.

Omdat geen enkel ander Nike product een zichtbare Air unit had, was het eerste prototype nogal onconventioneel en kreeg het minder positieve feedback toen het aan de leidinggevenden van het merk werd gepresenteerd. De esthetiek was zo visueel onbekend dat er naar verluidt mensen binnen het bedrijf riepen dat Hatfield ontslagen moest worden. Ze hadden gehoopt dat de Air technologie kleiner en compacter zou worden, en waren dus niet gelukkig met het idee dat hij groter en opvallender zou zijn. Sommigen waren zelfs bezorgd over de integriteit van het raam, een punt dat enige grond had. Hatfield en zijn team moesten hard werken om ervoor te zorgen dat het niet zou breken onder het gewicht van de drager. Een van hun vroege pogingen, bekend als de "Big Bubble", had een groter venster dan de uiteindelijke Air Max 1. Men dacht dat dit ruimte zou bieden aan de omvangrijkere airbag die het team had gemaakt, maar de grootte deed het venster splijten, zodat het voor het uiteindelijke ontwerp werd verkleind.

Ondanks de tegenstand had Tinker de steun van de Directeur Innovatie Kussen, David Forland, die betrokken was geweest bij de productie van een structureel gezonde Air Max unit. Met Forland's steun kon het team hun werk voortzetten, en Nike lanceerde de Air Max 1 op 26 maart 1987.

Deze eerste versie heette toen gewoon Air Max, en werd pas bekend als de Nike Air Max 1 toen de volgende versies werden uitgebracht. Hij kwam aanvankelijk uit in twee kleurstellingen die waren beïnvloed door de kleurrijke pijpen aan de zijkant van het Centre Georges Pompidou. Deze trekken zelfs op afstand de aandacht, een effect dat Hatfield op zijn schoen wilde nabootsen, dus maakte hij de ene levendig rood en de andere koningsblauw.

Bij de release bood de Air Max 1 iets geheel unieks, en het werd een doorslaand succes. De zichtbare Air in de tussenzool was niet alleen een esthetische verbetering, maar ook een functionele. De raamopeningen boden ruimte voor de airbag om uit te zetten, waardoor hij groter en breder kon zijn, zodat de drager een betere demping kon ervaren zonder aan stabiliteit in te boeten. Daarnaast had de AM1 een bovenwerk dat mesh en suède combineerde, waardoor het gewicht omlaag kon en het toch duurzaam bleef. Er was een Nike Air Max logo op de hiel, en Tinkers gekozen kleuren vielen op op het voorgevormde spatbord en de onvergetelijke swoosh van het merk. Het was deze mix van stijlvolle en praktische kenmerken die de Nike Air Max 1 verder bracht dan de hardloopgemeenschap waarvoor hij gemaakt was en een prominente trainer maakte. Uiteindelijk leidde deze populariteit tot een reeks samenwerkingen met winkeliers, kunstenaars en andere merken. De eerste kwam in 2002, 15 jaar nadat de Air Max 1 uitkwam, maar het was het wachten waard want de Air Max 1 x atmos "Safari" werd bij de release opmerkelijk goed ontvangen en is tot op de dag van vandaag een veelgevraagde schoen.

Vandaag de dag is de Nike Air Max 1 een sneaker met culturele weerklank. Het baanbrekende gebruik van zichtbare Air heeft talloze andere Air Max ontwerpen geïnspireerd, en het is zonder twijfel een baanbreker. De schoen is zo bepalend geweest voor het enorme succes van Nike dat hij een lijn initieerde die nu elk jaar op 26 maart wordt geëerd, wanneer sneakerliefhebbers van over de hele wereld met het merk Air Max Day vieren. De geschiedenis van de Air Max 1 kenmerkt hem als een cultureel icoon, terwijl zijn voortdurende populariteit bewijst dat het nog steeds een enorm invloedrijke schoen is, die dat waarschijnlijk nog vele jaren zal blijven.