Nike Air Max Plus

Air Max Plus

In 1997 zat Nike midden in een belangrijke samenwerking met Foot Locker. Het doel was een schoen te maken met een baanbrekende Air technologie, maar de winkelier was niet overtuigd door de meer dan 15 voorlopige schetsen van Nike. Ondertussen was een jonge ontwerper met de naam Sean McDowell op vakantie in Florida, genietend van de prachtige stranden, wuivende palmbomen en uitgestrekte zonsondergangen. Hij kon het toen nog niet weten, maar deze eenvoudige vakantie zou weldra de inspiratie vormen voor de Nike Air Max Plus - een uniek ontwerp dat Foot Locker in vervoering bracht.

Na terugkomst van zijn vakantie kreeg McDowell een baan aangeboden bij Nike, en zijn eerste opdracht was te werken aan de Air Max Plus. Toen hij ontdekte dat het project Sky Air heette, naar Joe Skyar - de man die het Tuned Air dempingssysteem van de sneaker had bedacht - werd hij vervuld van inspiratie. Deze eenvoudige woorden riepen herinneringen op aan zijn tijd in Florida en brachten hem terug naar de schetsen die hij had gemaakt van de kleuren die in de schemering in de lucht verschoven en de zachte beweging van de palmbomen in de wind.

McDowell zette zijn tekeningen om in nieuwe concepten die werden geïntroduceerd in de Air Max Plus. Het TPU exoskelet, bijvoorbeeld, weerspiegelde de vorm van de palmbomen van Florida en gaf structuur en stabiliteit aan het bovenwerk. De vorm van deze dunne stroken thermoplast werd bepaald door McDowells wens om de drager een interessant zicht te geven op de schoen vanaf de bovenkant terwijl hij hem droeg. Daarom ontwierp hij ze zo dat ze zich uitstrekken over de zijkanten en om elkaar heen buigen in plaats van in een rechte lijn samen te komen over de bovenkant van de voet. Hij dacht niet alleen na over hoe de drager het zou ervaren, maar ook over hoe de sneaker de hardloopgemeenschap zou kunnen beïnvloeden. Als hardloper vond hij het vreemd dat hedendaagse hardloopschoenen alleen rond de hiel licht weerkaatsten, terwijl het gebruikelijk was om met het gezicht naar het verkeer te lopen. Zijn oplossing was de invoering van reflecterende staven aan de voorkant, van teen tot tong. Met minder dan 340 gram was hij ook ultralicht, met andere hardloopspecifieke kenmerken zoals flex-groeven in de voorvoet en een prestatiegerichte buitenzool die ervoor zorgen dat de Plus opvalt als hardloper.

Onder alle hardlooptechniek lag echter een stukje technologie dat de Air Max Plus wereldfaam zou bezorgen - Tuned Air. Dit innovatieve systeem verdeelde de demping gelijkmatig over de lengte van de voet door het gebruik van zogenaamde hemisferen. Deze stoere halve maanstructuren maakten de schoen ongelooflijk comfortabel, iets wat Nike McDowell zo duidelijk mogelijk aan de wereld wilde overbrengen. Een week na zijn werk, met het concept in volle gang, kreeg hij te horen dat het nu iconische zeshoekige Tn-logo een prominente plaats op het ontwerp moest krijgen. Dit stijlvolle embleempje bevatte het Tn Air merk en een kleine swoosh binnen een rode cirkel in de rechterbovenhoek. McDowell voegde er een toe aan de hiel en nog een op de zool, om de aandacht van de drager te vestigen op de baanbrekende technologie die het betekende. Alleen in de hiel en de voorvoet lieten deze Tn luchtzakken ruimte over voor een ander idee van McDowell. Hier plaatste hij een kenmerkende schacht, geïnspireerd op de staart van een walvis die uit de zee opduikt. Dit gaf het kenmerk een onconventionele vorm die het een van de meest boeiende aspecten maakte van hoe de sneaker eruitzag.

Met de technische elementen van de Air Max Plus was het tijd om over de kleuren te beslissen. Als eerbetoon aan de fades van eerdere Nike ontwerpen, zoals de Nike Omega Flame waarin hij als kind had gelopen en de Air Max 95 Neon kleurstelling, koos McDowell voor gedurfde kleurverlopen. Opnieuw wilde hij een verhaal vertellen van die vakantie in Florida, deze keer van de verschuivende tinten die hij in de lucht had gezien bij de overgang van nacht naar dag. Hij deed dat in drie kleurstellingen: de Sunset, die de kleuren van de schemeruren weergaf, de Night Sky, een veel donkerder schoen met vleugjes rood als de sterren, en de Sunrise, waarvan de buitenkant van warm oranje naar helder geel ging.

Daarmee was het ontwerp van de Nike Air Max Plus compleet, maar hij moest nog vervaardigd worden. Deze fase bleek een uitdaging, want degenen die belast waren met de productie van de onderdelen worstelden om McDowells vooruitstrevende ideeën in werkelijkheid om te zetten. Aanvankelijk kreeg hij te horen dat de TPU-lassen niet geproduceerd konden worden. Toen hij dat hoorde, nam hij de taak op zich om naar de fabriek te vliegen waar ze werden gemaakt om het probleem op te lossen. Iedereen was opgelucht toen zijn suggestie om drie afzonderlijke lassen te gebruiken in plaats van één enkel stuk werkte. Vervolgens kreeg hij te horen dat zijn dynamische kleurvervaging niet werkte. Opnieuw had McDowell zelf het antwoord: hij stelde een sublimatietechniek voor waarbij eerst de lichtste kleur werd gedrukt en daarna geleidelijk de donkerdere tinten werden aangebracht. Het proces was een succes, en de Air Max Plus was eindelijk klaar om te worden getoond aan het team van Foot Locker.

Ze waren zo onder de indruk dat ze besloten af te zien van de gebruikelijke testprocedures en het prototype rechtstreeks naar hun dichtstbijzijnde winkel te brengen, waar het werd tentoongesteld. Binnen enkele minuten trok de unieke sneaker een menigte die er alles over wilde weten. Foot Locker had hun antwoord - dit was het ontwerp waar ze op hadden gewacht.

Toen de Air Max Plus in 1998 op de markt kwam, kreeg hij wereldwijd succes. In Parijs was het ontwerp erg populair, en de mensen begonnen het "le requin" (de haai) te noemen, in een alternatieve interpretatie van McDowells schachtidee. Elders kreeg hij de eenvoudige naam "Tn", dankzij de suggestie van Nike om het gedenkwaardige logo op de sneaker te zetten. Door zijn populariteit werd de Plus gedragen in de straten van Londen en New York en kreeg zelfs fans in de modewereld. Het was echt een schoen met wereldwijde bekendheid.

McDowells vermogen om buiten de kaders te denken leidde ertoe dat hij met de Nike Air Max Plus een aantal ontwerpconventies uit de jaren 90 doorbrak. Zijn innovaties gaven de schoen technische kracht en een overtuigende esthetiek die sneakerfans over de hele wereld aansprak. In de decennia na de release is deze opmerkelijke schoen in ontelbare kleurstellingen opnieuw vormgegeven, waardoor zijn plaats als een van de belangrijkste sneakers in de geschiedenis van Nike verzekerd is.