Air Max 1

Een revolutionaire technologie

Toen een voormalig NASA-ingenieur met de naam Marion F. Rudy in 1977 de kantoren van Nike binnenstapte, droeg hij een speciale nieuwe technologie met zich mee: Luchtdemping. Phil Knight besefte al snel dat hij een baanbrekende innovatie in handen had en werkte samen met Rudy aan een sportschoen met een zakje ingekapselde Air in de zool. Slechts een jaar later debuteerde de Air Tailwind tijdens de Honolulu Marathon, waardoor sportschoenen vooruitgingen en het tijdperk van Nike Air begon. Zowel professionele als amateursporters konden voor het eerst genieten van het gevoel van hardlopen op lucht en het concept nam al snel een vlucht. Halverwege de jaren 80 was deze lichtgewicht, responsieve demping in tientallen modellen verschenen, maar geen enkele kon tippen aan de uitvinding van wat daarna zou komen: de baanbrekende Nike Air Max 1. Deze schoen, gemaakt door een onwaarschijnlijke ontwerper, veranderde het lot van het merk op een kritiek moment en lanceerde een van de meest iconische sneakerlijnen aller tijden.

Op zoek naar alternatieven

Na een uitstekende groei in de jaren 1970 vond Nike het begin van de jaren 1980 uitdagend. Geconfronteerd met toenemende concurrentie probeerden de ontwerpers van het merk te innoveren op de hardloopschoenen die hen zo succesvol hadden gemaakt, terwijl ze ook probeerden uit te breiden naar nieuwe gebieden, zoals wandelschoenen. Een van hun meest vooruitstrevende plannen was om de Air demping te onthullen die nu in de zool van veel Nike ontwerpen zat, maar niets wat ze bedachten leek te werken, dus werd er besloten dat er nieuw talent nodig was om dit doel te bereiken. In plaats van te putten uit de schat aan schoenenexperts die ze tot hun beschikking hadden, zochten de leidinggevenden van Nike elders in de hoop iemand te vinden met een ander perspectief die nieuwe ideeën op tafel kon leggen. Die iemand was Tinker Hatfield.

Een ongeteste ontwerper

Tinker was zelf een bekwaam ontwerper; niet van schoenen, maar van gebouwen, die hij zag als de perfecte mix van kunst en wetenschap. Hij werd in 1981 door Nike aangenomen als architect en was tot dan toe belast met het opstellen van plannen voor de kantoren en winkels van het bedrijf - iets heel anders dan het ontwerpen van schoenen. Tijdens zijn studie architectuur aan de Universiteit van Oregon had hij getraind in atletiek met Nike medeoprichter Bill Bowerman, waar hij uitblonk als polsstokhoogspringer, dus hij had wel enig idee van het schoeisel dat een atleet nodig zou kunnen hebben, maar uiteindelijk had hij geen ervaring met het ontwerpen van schoenen. Desondanks vroeg Nike hem in 1985 om toe te treden tot het team van schoenontwerpers en hij greep deze kans om een spannende nieuwe uitdaging aan te gaan met beide handen aan.

Nieuwe wegen inslaan

Nike begon met Tinker toe te wijzen aan een team zonder specifieke ontwerpopdracht die probeerden nieuwe wegen in te slaan voor het merk. Een van hun hoofddoelen was om een schoen te maken die zijn Air demping onthulde, maar Nike's ingenieurs hadden nog steeds moeite om het probleem op te lossen hoe dit te doen zonder de structurele integriteit aan te tasten, en er werd gedacht dat Tinker's onconventionele achtergrond hem in staat zou stellen om iets te zien wat zij niet hadden gezien. Het hielp dat de ontwerper zelf een fan van het project was, omdat hij ervan overtuigd was dat het klanten zou helpen om de waarde van Nike Air volledig te begrijpen. Om een voorsprong op de concurrentie te krijgen door hem aan te moedigen met een schoen te komen die gedurfd innovatief was en zelfs radicaal indien nodig, gaf Nike Tinker de vrije hand en stuurde hem naar Parijs om inspiratie op te doen.

Een inspirerend gebouw

Tinker naar de Franse hoofdstad sturen was een meesterzet, want de prachtige gebouwen in de stad, met stijlen uit alle periodes van de afgelopen 1000 jaar, spraken natuurlijk tot de verbeelding van de jonge architect. Een in het bijzonder trok zijn interesse, hoewel het niet uit de gotische periode kwam waar Parijs zo beroemd om is. Het was ook geen stukje renaissance of neoklassieke architectuur, noch was het gebouwd in de Art Nouveau stijl van de Belle Époque. In feite was het een veel recenter bouwwerk; één dat de hedendaagse benadering van hightech architectuur illustreerde. Dit gebouw, bekend als het Centre Pompidou, was het perfecte voorbeeld van de hightech stijl, die erop gericht is de onderliggende architectonische en functionele elementen van structuren bloot te leggen om ze aan het publiek te tonen in plaats van ze te verbergen achter muren en gevels. Bij de voltooiing in 1977 was het Centre Pompidou het eerste gebouw van deze omvang dat zijn interne componenten aan de buitenkant liet zien, aangezien de circulatieleidingen, elektrische bedrading, loodgieterswerk en andere dergelijke systemen die normaal verborgen blijven, aan de buitenkant volledig zichtbaar waren. Ondanks dat dit opvallende gebouw niet populair was bij de lokale bevolking, sprak het tot de verbeelding van Tinker. Hoewel hij niet meteen geneigd was om er een schoen op te baseren, bleven de concepten achter het ontwerp in zijn hoofd hangen en vormden ze uiteindelijk de basis voor de Air Max 1.

Een venster naar de zool

Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten schetste Tinker een idee voor een hardlooptrainer waarbij hij gebruik maakte van een aantal basisprincipes van hightech architectuur die hij in het Centre Pompidou had gezien. Hij dacht met name aan de glazen voorkant van het gebouw die, in overeenstemming met het transparantieprincipe dat de designbeweging voorstond, diende om de interne werking bloot te leggen, waardoor deze van buitenaf zichtbaar werd. Door een klein deel van de tussenzool van de schoen weg te snijden, ontdekte Tinker dat hij hetzelfde effect kon bereiken, waardoor de drager de airbag onder de hiel kon zien. Hoewel dit slechts een voorlopige tekening was, zag de rest van het team het potentieel in zijn idee en begon het werk aan de eerste sneaker met een venster op de zool.

Vroege prototypes

Het ging echter niet allemaal van een leien dakje, want Tinker begon zich te realiseren waarom de schoenontwerpers van Nike er tot nu toe niet in waren geslaagd om een zichtbare Air-schoen te maken. Een vroege schets van het potentiële Air-venster toont de "zichtbare zak" en de "stabiliteitsvleugel" erboven, waar de tussenzool zich over het bovenwerk wikkelt om de structuur te helpen stabiliseren. Dit ontwerp werd toegevoegd aan een futuristisch ogend prototype dat de grenzen van Nike's technologische mogelijkheden te ver opzocht en daarom werd geschrapt. Niet afgeschrikt bleef Tinker streven naar perfectie en uiteindelijk kwam hij uit bij een zool met een grotere airbag en een breder venster dan zijn eerdere concepten. In plaats van gestabiliseerd te worden door alleen een stuk van de tussenzool dat lineair omhoog steekt boven het venster, werd de Air unit op zijn plaats gehouden door een geheel diepere tussenzool. Dit is te zien in een van Tinkers originele tekeningen van 23 juli 1986, die een rood-witte sneaker laat zien met een duidelijk gewelfd spatbord, vergezeld van een briefje met de suggestie om de sneaker slanker te maken omdat de "voorbeelden die zijn opgestuurd te dik zijn."Andere labels laten de aandacht van de ontwerper voor details zien, met opmerkingen als "Verwijs naar originele vetersluiting met kleinere gaten, betere en rondere omtrek" op de TPU-ogen aan de voorkant van de kraag en "Verander kraagdetail behalve symmetrische kraag behouden en licht ingekeepte achterkant" om te voorkomen dat het "te veel lijkt op Air Control" - een Nike voetbalschoen met Air demping. Een andere interessante opmerking stelt dat "alle veranderingen ook zouden worden doorgevoerd op de damesversie", wat de toewijding van het merk benadrukt om geweldige hardloopschoenen voor zowel mannen als vrouwen te maken.

Op het nippertje

Dit latere prototype komt veel dichter in de buurt van hoe de Air Max 1 eruitzag toen hij eind 1986 klaar was en hoewel het nu in het licht van de geschiedenis als een geweldig ontwerp kan worden beschouwd, werd het toen bijna volledig afgewezen. Ook al had Tinker zijn ideeën ingeperkt om van futuristische maar onwerkbare ontwerpen over te gaan naar dit meer bescheiden maar toegegeven nog steeds avant-gardistische ontwerp, waren er mensen bij Nike die niet overtuigd waren en anderen die vonden dat hij te ver was gegaan. Het gerucht gaat dat sommigen zelfs riepen dat hij ontslagen moest worden - een bijna ondenkbaar vooruitzicht gezien het feit dat hij een van de grootste schoenontwerpers in de geschiedenis zou worden. Gelukkig steunde David Forland, Director of Cushioning Innovation, die betrokken was geweest bij de productie van een structureel gezonde Air Max unit, Tinker, waardoor het project werd gered en het team ongestoord verder kon werken.

De Air Max perfectioneren

Met een releasedatum voor begin 1987 nam Tinker zijn collega Mark Parker - een ervaren schoenontwerper die al sinds 1979 bij Nike werkte - mee door Azië op zoek naar de beste materialen voor het productieproces. Uiteindelijk kozen ze mesh voor het bovenwerk en synthetisch suède voor de overlays, waardoor de sneaker zowel ademend als duurzaam was. De Air Max unit zelf bestond uit een luchtzak in de hiel van de tussenzool die zichtbaar was door een groot, langwerpig venster aan weerszijden. Tijdens het ontwerpproces onderging de Air Max veel iteraties omdat bij het testen problemen aan het licht kwamen met de grootte van de airbag en de gebruikte materialen. In samenwerking met Nike Labs, dat de technologie vanuit wetenschappelijk oogpunt verfijnde, gebruikte Tinker trial and error om prestaties effectief te combineren met stijl. Zo kwam hij tot een Air Max unit die er geweldig uitzag en geweldig aanvoelde. De zichtbare airbag gaf de schoen niet alleen zijn unieke uiterlijk, maar had ook een functioneel aspect. Hij verwijderde namelijk de beperkingen die door de wanden van de tussenzool werden opgelegd en gaf de urethaan zak meer ruimte om uit te zetten als de voet erop drukte. Dit verbeterde het dempingseffect en gaf nog meer energie terug aan de drager doordat de airbag zijn oorspronkelijke vorm terugkreeg wanneer de voet weer werd opgetild.

Een aanpassing op het laatste moment

Al deze eigenschappen maakten van de AM1 een geweldige hardloopschoen voor die tijd, maar toen de winterkou intrad, ontstond er een probleem. Zoals sommige tegenstanders van Tinker al vreesden, werd ontdekt dat bij lage temperaturen de airbag zou breken omdat het venster te groot was voor dergelijke omstandigheden. De productie was al begonnen en er waren al tienduizenden paren gemaakt, dus de lancering moest doorgaan zoals gepland en toen de eerste serie Air Max 1's op 26 maart 1987 in de verkoop ging, hadden ze een veel groter middenzoolvenster dan het ontwerp dat mensen in de decennia daarna leerden kennen en waar ze van hielden. Gelukkig zorgde het warmere lenteweer ervoor dat degenen die de vroege versie van de schoen kochten geen problemen ondervonden en in de tussentijd stelden Tinker en zijn team in allerijl een bijgewerkt model samen met een kleiner venster. Hoewel het minder van de Nike Air binnenin liet zien, was het veel stabieler en zou het niet breken in de kou. Het was ook niet minder boeiend voor sneakerfans, die het verschil niet leken op te merken en massaal naar de winkels bleven komen toen deze nieuwe versie uitkwam.

Air Revolutie

Als we terugkijken naar de marketingcampagne voor de Nike Air Max 1, is het mogelijk om te zien dat het originele silhouet een veel groter Air-venster had, omdat de meeste reclames werden gemaakt voordat het formaat was verkleind. Een daarvan was een vroege tv-reclame genaamd Air Revolution met een montage van zowel amateurs als professionals die verschillende sporten beoefenden, waaronder hardlopen, zwemmen en fietsen. Tennisser John McEnroe en basketballegende Michael Jordan maakten hun opwachting tussen de beelden van de nieuwe Air Max sneaker die de voet van een atleet dempt als die de grond raakt. Deze reclame was niet alleen een geweldig stukje promotiemateriaal voor de schoen, maar brak ook op zijn eigen manier nieuwe wegen in, zij het op nogal controversiële wijze. In die tijd was het zo dat als een reclamespot een bekend nummer gebruikte, het nooit het originele nummer was, maar eerder een cover. Nike ging echter rebels te werk en gebruikte The Beatles' eigen opname van hun hit Revolution uit 1968. De overeenkomst was geregeld via Yoko Ono, die dacht dat het zou helpen om de muziek van de band naar een nieuwe generatie te brengen, maar het plan mislukte toen hun label, Apple Records, Nike voor de rechter daagde. De twee bedrijven schikten uiteindelijk buiten de rechtbank om en Nike stopte begin 1988 met het uitzenden van de reclame, maar het veranderde de kijk van de industrie op muziek in reclames en opende een toekomst voor het gebruik van originele nummers en stond artiesten toe om hun nummers te promoten.

Reclame voor de Nike Air Max

Naast deze gedenkwaardige commercial creëerde Nike een reeks gedrukte advertenties om de nieuwe innovatie te laten zien. In een van deze advertenties was een man te zien die in een uitgestrekt landschap aan het hardlopen was. De lange, open weg strekte zich ver in de verte achter hem uit, wat suggereerde dat hij met de Air Max 1 een lange weg had afgelegd. Het onderschrift luidde "Demping die eeuwig en altijd meegaat. Amen.", en onder de advertentie stond in meer gedetailleerde informatie dat "De Nike Air Max is 's werelds best dempende hardloopschoen", en dat hij "nooit verslijt" en "schokken absorbeert van hier tot in de eeuwigheid."Het eindigde met de woorden "het is een revolutie in beweging". Hiernaast stond een afbeelding van vier van de eerste kleurstellingen die zouden worden uitgebracht, elk in een eenvoudig wit en grijs palet met een enkele kleur op het spatbord, swooshes en branding. Twee van deze kleuren, de blauwe en de rode, werden ook geadverteerd in een ander, uitgebreider tijdschriftstuk waarin de andere geweldige kwaliteiten van de schoen werden beschreven. Boven een afbeelding van een paar witte en rode Air Max 1's met licht dat door het venster in de hiel schijnt, stonden de woorden "The Run. Redefined.", nogmaals de nadruk op het doel van het merk om de manier waarop mensen tegen hardloopsneakers aankijken te veranderen.

Daarnaast was er een pagina met tekst die inzicht gaf in de prestatiekenmerken. Het beschreef de Nike Air Max als "Een hardloopschoen die speciaal is ontworpen om te voldoen aan de eisen van diegenen die, na de dempende voordelen van NIKE-Air te hebben ervaren, hebberig werden en meer wilden. Vervolgens werd uitgelegd hoe het Air dempingssysteem radicaal opnieuw was gedefinieerd door "de totale grootte van de Airsole te vergroten" en "ook de vorm ervan te herconfigureren."Een grafiek met "Verlies van demping" afgezet tegen "Minuten van impact" liet zien hoe de dempingskwaliteit van normaal "Molded EVA" zeer snel afnam bij herhaald gebruik, terwijl Nike Air na verloop van tijd zijn integriteit behield. Er werd ook gewezen op het feit dat er "drie keer meer lucht onder de hiel zat, waar de grootste impactkrachten optreden" en dat "een aparte luchtzool onder de voorvoet zorgt voor verdere demping van het middenvoetsbeentje."Er werd gezegd dat deze demping eeuwig meegaat, "hoeveel kilometers je er ook op zet" en een nieuw "voorgevormd voetbed" verbeterde het comfort nog meer door "de hiel en voorvoet te omsluiten, terwijl de mediale boog wordt ondersteund."Het gebruik van een "gepatenteerde BRS 1000 Waffle buitenzool" werd ook genoemd, die nog meer demping en duurzaamheid toevoegde en tegelijkertijd "het weggevoel van de schoen verbeterde". Net als in de andere advertentie werd de Air Max uitgeroepen tot "de best dempende schoen in de hardloopgeschiedenis. En nog een stabiele ook", waarbij een paar van de rood-witte "Men's Air Max" en de blauw-witte "Women's Air Max" werden getoond. Het eindigde met de woorden "Hoe harder je duwt, hoe beter we lopen", waarmee werd benadrukt dat het de passie en gedrevenheid van de hardlopers zelf was die Nike's technologie vooruit stuwde.

Een groots begin

Met zo'n krachtige reclame achter zich bereikte de Air Max grote dingen in zijn eerste jaar. Hij was zelfs zo populair dat Nike besloot er een hele sneakerlijn op te baseren. Het was ook het begin van de schoenenontwerpcarrière van Tinker Hatfield, die een aantal van de meest iconische silhouetten van het merk zou creëren, waaronder de Air Max 90 en een reeks klassieke Jordan basketbalschoenen. De Air Max 1, waarvan het nummer pas aan de naam werd toegevoegd toen de volgende modellen werden uitgebracht, bleef door de jaren heen steeds terugkomen en is nog steeds een van Nike's meest verzamelbare iconen, ondanks het feit dat hij al meer dan drie decennia oud is.

Een sneakerlijn die constant in ontwikkeling is

De positie van de Air Max 1 onder alle Nike-silhouetten was echter niet meteen een feit, want sneakerliefhebbers gingen verder met de overvloed aan innovatieve ontwerpen die werden uitgebracht terwijl het merk voortbouwde op het succes van het eerste model. Elke nieuwe iteratie vertegenwoordigde een evolutie van de Air Max lijn, met bijgewerkte versies van de airbag die zowel de comfort gevende eigenschappen als de stijl verbeterde. In de loop van de geschiedenis van de lijn is Nike Air gevormd in dempende zakken in alle vormen en maten, met als hoogtepunt een zoolunit over de hele lengte die volledig gevuld is met Air op de Nike VaporMax, die de 30e verjaardag van de Air Max 1 vierde door fans het ultieme gevoel te geven dat ze op lucht liepen.

Een vroege samenwerking

Terwijl zijn opvolgers de sneakerlijn naar nieuwe hoogten brachten, bleef de Air Max 1 op de achtergrond met retro releases in 1992 en 1996, voordat het begin van de jaren 2000 een aantal verbluffende samenwerkingen opleverde die hem terugbrachten in de mainstream. De eerste was met de Japanse sneakerboetiek atmos, waarvan de Safari-kleur in 2002 werd uitgebracht om 15 jaar van het beroemde silhouet te vieren. De kastanjebruine overlays en het spatbord met dierenprint refereerden aan de Nike Air Safari die deel uitmaakte van het Air Pack uit 1987, naast de Air Trainer, Air Sock, Air Revolution en natuurlijk de Air Max. Deze collaboratieve sneaker was zo gewild dat hij in 2016 opnieuw werd uitgebracht - een ongelooflijk zeldzame gebeurtenis in de wereld van samenwerkingen - en krijgt nog steeds een speciale vermelding op de atmos website, net als de daaropvolgende Air Max 1 ontwerpen van het merk: de 2006 Animal Pack en de 2007 Elephant.

Een Nederlandse connectie

In de jaren na de release van atmos' Air Max 1 Safari werkte Nike samen met een aantal andere merken en creatieve personen om nog meer unieke versies van het silhouet te maken. In 2005 bracht de Nederlandse kunstenaar Pieter 'Parra' Janssen zijn kenmerkende kleurgebruik naar de Air Max 1 en eerde hij zijn geboortestad Amsterdam door een speciaal embleem op de hiel te plaatsen. Later, in 2009, werd Nike opnieuw verbonden met de stad toen het merk samenwerkte met modeboetiek Patta om de verfijnde Chlorophyll kleurstelling te creëren. Dit was nog maar het begin voor de twee bedrijven en sindsdien hebben ze een hele collectie Patta x Air Max 1's gemaakt, waarvan er tot op de dag van vandaag veel gewild zijn. In 2010 vormden Nike en Patta samen met Parra een krachtig creatief trio dat een van de meest begeerde Air Max 1 kleurstellingen produceerde: de rijk gekleurde Cherrywood.

De Air Max vieren

In de jaren 2000 en daarna werden Air Max 1 samenwerkingen alomtegenwoordig. Enkele van de meest opvallende zijn die met de Britse ontwerper Ben Drury, het skatemerk Huf uit San Francisco, het streetwearmerk CLOT uit Hong Kong, speelgoedproducent Kidrobot en sterren uit de muziekindustrie, DJ Clark Kent en Travis Scott. Deze partnerschappen hielpen om het silhouet opnieuw uit te vinden voor elke nieuwe generatie, waardoor de naam naar de toekomst werd gedragen en het imago werd getransformeerd van technische hardloopschoen naar modieuze lifestyle sneaker. In 2014 was de Air Max-lijn zo'n fenomeen geworden dat Nike Air Max Day in het leven riep als jaarlijkse viering. Ter ere van de Air Max 1 werd 26 maart gekozen als datum voor het evenement. De eerste release was een versie van de rode en witte OG-kleurstelling met een heldere Volt-tussenzool en "3.26" geborduurd op de tong. De schoen werd zelfs geleverd in een speciaal ontworpen Air bubble verpakking die onthulde wat erin verborgen zat, net als de Air Max zool.

De Air Max Zero

Voor Air Max Day, 2015, deed Nike iets nog verrassender door een van Tinker Hatfield's vroege Air Max 1 prototypes tot leven te brengen. Het model werd de Air Max Zero genoemd en de specifieke release kreeg de bijnaam The One Before the 1, terwijl de constructie een afspiegeling was van de meer futuristische schoen die in 1986 was afgewezen omdat hij te moeilijk te maken was met de technologie van dat moment. In 2015 was de tijd zo ver gevorderd dat de Air Max Zero met succes kon worden gereproduceerd en eind 2010 kwamen er tientallen kleurstellingen uit, waarmee Tinker liet zien dat hij zijn tijd ver vooruit was, zelfs met zijn gebrek aan ervaring.

Van schets tot schap

Zelfs sommige van Tinkers voorlopige schetsen en ideeën zijn gebruikt om nieuwe Air Max 1's te maken, waaronder die in het 2019 Sketch to Shelf Pack, dat bestond uit twee traditionele versies van de sneaker bedekt met ontwerpnotities die rechtstreeks afkomstig waren van zijn tekeningen uit 1986. Bij de ene kleur was de tekst onder andere "Big Window" op het spatbord geschreven en "Air Max Sketch" op de airbag gedrukt, terwijl de tweede meer technische details had, waaronder "10mm Swoosh Out" op het logo op de zijwand en de patentinformatie voor Air demping - "Nike Air: US4183156A" - op het spatbord.

De grote bel

De release van deze ontwerpen breidde de rijke geschiedenis van de Air Max 1 uit en hielp het verhaal van een echt sneakericoon te vertellen, maar misschien moest een van de meest opmerkelijke momenten nog worden herinnerd. In 2023 veranderde dit allemaal met de release van de Air Max 1 '86 Big Bubble, die de allereerste editie van het silhouet herdacht via het grote venster in de tussenzool. De Big Bubble was in feite een exacte replica van de echte OG Air Max 1, omdat Nike een CT-scanner gebruikte om het ontwerp van een origineel paar in kaart te brengen om het voorheen onwerkbare ontwerp na te maken. Met nieuwe technologieën die het grote Air-venster versterken, was kou niet langer een probleem en de historische look van de Big Bubble maakte hem populair bij zijn comeback. Sindsdien zijn nieuwe releases van de Air Max 1 opgesplitst in de '86-editie, die het echte OG-ontwerp volgt, en de '87-editie, die het kleinere venster heeft dat hoort bij het klassieke silhouet en normaal gesproken verbeterde materialen of een alternatieve kleurblokstijl heeft. Ondertussen hebben diegene die gewoon de naam Air Max 1 dragen de neiging om zowel de klassieke look als een meer traditionele ton-sur-ton opstelling te hebben.

Een icoon van de sneakercultuur

Vandaag de dag is de Nike Air Max 1 nog steeds een van de sneakers met de meeste culturele weerklank. Zijn opmerkelijke geschiedenis boeit nog steeds mensen over de hele wereld en bewijst dat Nike's gok op Tinker Hatfield een uitstekende was. De legendarische ontwerper nam zelf veel risico's bij het maken van de Air Max 1, verlegde de grenzen van het ontwerp, overwon een aantal tegenslagen en verloor onderweg bijna zijn baan. Uiteindelijk wierp zijn harde werk zijn vruchten af en maakte zo de weg vrij voor een verbazingwekkende carrière in schoenontwerp. Zonder dit zouden veel van Nike's meest populaire silhouetten nooit hebben bestaan, niet in het minst zijn opmerkelijke reeks Jordan basketbalschoenen. Alleen al daarom kan de Air Max 1 een enorm invloedrijk ontwerp worden genoemd en een vitaal onderdeel van Nike's succes als merk. Uiteindelijk is het de baanbrekende zichtbare Air Max unit die de schoen zo fascinerend maakt en hem bevestigt als een opvallend icoon van de moderne sneakercultuur.